شناسایی سیاستهای موثر بر سیستم اشتراک دوچرخه در شهر تهران

بهبود وضعیت دوچرخه سواری و تشویق به استفاده از آن به عنوان یک شیوه حمل و نقلی دوستدار محیط زیست به‌عنوان یکی از سیاستهای مدیریت تقاضای حمل و نقل قابل طرح در  شهر تهران مطرح گردیده است. این مطالعه از طریق اطلاعات حاصل از مصاحبه با 092 دوچرخه سوار در سطح منطقه 8 شهر تهران که از سیستم اشتراک دوچرخه استفاده می کرده اند، با هدف شناسایی عوامل و سیاستهای مؤثر در اقبال به استفاده از دوچرخه در سفرهای روزانه انجام شد. در این مطالعه با استفاده از ساختار مدل لوجیت، علاوه بر اثر سیاستهای مرتبط با سیستم اشتراک دوچرخه، نقش متغیرهایی چون ویژگی های فردی، خصوصیات سفر و ویژگی های سیستم دوچرخه سواری شناسایی گردیده است. این مطالعه نشان می‏دهد که دوچرخه سوارانی که در ماه تعداد روزهای بیشتر و مسافت های طولانی تری را دوچرخه سواری می‌کنند، تمایل به حفظ استفاده از دوچرخه اشتراکی دارند، ولی دوچرخه سواران با زمان دسترسی بیشتر تا ایستگاه اشتراک دوچرخه و کسانی‌که مسطح بودن مسیر از دیدگاهشان حائز اهمیت بیشتر است، در شرایط حذف تسهیلات دوچرخه سواری موجود طریقه سفر خود را  تغییر می‌دهند. همچنین در شرایط احداث سیستم دوچرخه اشتراکی، ارایه پارکینگ امن برای دوچرخه ها و زهکشی مناسب مسیرهای دوچرخه سواری عوامل اصلی بر تمایل به استفاده از دوچرخه اشتراکی هستند.